W oparach opery

Rytuał, misterium, opowieść, narracja, dźwięk w przestrzeni, przestrzeń dźwięku, obszar brzmienia, strefa multimediów, a może najprościej - scena? Tegoroczna Warszawska Jesień skieruje nasz wzrok, słuch i uwagę ku dosłownie i symbolicznie rozumianemu obszarowi „sceny” – za punkt wyjścia obrała „operę”. Ten „punkt wyjścia”, kojarzący się odbiorcy z pewną specyficzną przestrzenią teatralną i wieloaktowym dziełem, powiedzie nas przez meandry tradycji i współczesności ku całej obfitości form multimedialnych, parateatralnych i parascenicznych, począwszy od miniopery, poprzez teatr instrumentalny, monodramy obiektofonów aż po najbardziej skomplikowane i nowatorskie, zarówno w treści jak i w formie, dzieła multimedialne.

Dusza i ciało

Muzyka jak z gumy, pokazywana ręką, miękko, ciągliwie. Ręką sopranistki pożyczoną chyba od mima. Bo Karakuri to są dźwięki do oglądania, teatr gestu stopionego z muzyką. Nie, co ja mówię! Tu się nie pokazuje muzyki – to ręka jest muzyką. Giętką, sprężystą, dźwięczną.
Dla Marka Andre muzyka jest formą egzystencjalnego doświadczenia, które jej twórca dzieli z innymi ludźmi. Tytuł ni, skrót od „nach innen” („ku wnętrzu”), oznacza wejrzenie we własne wnętrze. Słuchając muzyki Marka Andre – ascetycznej, schowanej za ciszą, ukrytej pod powierzchnią – w istocie wsłuchujemy się w siebie.

Program:

Shigeko Hata, sopran
Andrzej Bauer, wiolonczela
EUROPEAN WORKSHOP FOR CONTEMPORARY MUSIC
Rüdiger Bohn, dyrygent

Marcin Bortnowski Oczekiwanie
Mark Andre ni *
Ondřej Adámek Karakuri – Poupée mécanique *
Salvatore Sciarrino Introduzione all’oscuro

* pierwsze wykonanie w Polsce

www.warszawska-jesien.art.pl