59. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień

W oparach opery

Rytuał, misterium, opowieść, narracja, dźwięk w przestrzeni, przestrzeń dźwięku, obszar brzmienia, strefa multimediów, a może najprościej - scena? Tegoroczna Warszawska Jesień skieruje nasz wzrok, słuch i uwagę ku dosłownie i symbolicznie rozumianemu obszarowi „sceny” – za punkt wyjścia obrała „operę”. Ten „punkt wyjścia”, kojarzący się odbiorcy z pewną specyficzną przestrzenią teatralną i wieloaktowym dziełem, powiedzie nas przez meandry tradycji i współczesności ku całej obfitości form multimedialnych, parateatralnych i parascenicznych, począwszy od miniopery, poprzez teatr instrumentalny, monodramy obiektofonów aż po najbardziej skomplikowane i nowatorskie, zarówno w treści jak i w formie, dzieła multimedialne.

Infinito nero

Słychać tylko jakby odgłos bicia serca, jakby szum oddechu… Cisza. W ekstazie, tłumiąc głos, nagle wyrzuca z siebie słowa nawiedzona święta…
Karmelitanka Maria Magdalena de’ Pazzi miała objawienia i wizje mistyczne. Jest autorką Słów ekstazy, zapisanych przez siostry nowicjuszki. Cztery z nich powtarzały to, co powiedziała, cztery następne notowały. Słowa bowiem wypowiadała z niewiarygodną prędkością, po czym zapadała w głębokie milczenie.
Sciarrino mówi, że w Infinito nero głębiej wnika w dźwięk ciszy. „Cisza nie jest pusta, jest jedynie początkiem dźwięku”.

Program:

Salvatore Sciarrino, libretto
Loré Lixenberg, reżyseria
Signe Asmussen, mezzosopran
SCENATET
Rei Munakata, dyrygent
Mikkel Jensen, projekt świateł
Casper Øbro, projekt wideo
Loré Lixenberg, Anna Berit Asp Christensen, scenografia
Mea Andresen, Laura Møller Henriksen, projekt kostiumów

Salvatore Sciarrino Infinito nero * (ekstaza w jednym akcie na głos i 8 instrumentów)

* pierwsze wykonanie w Polsce

www.warszawska-jesien.art.pl