Jazzpospolita to zespół od samego początku działający na przekór: skojarzeniom, modom, a nawet własnej nazwie. Grupa z założenia balansuje pomiędzy gatunkami i dzięki temu przez lata wypracowała charakterystyczne brzmienie. Post, avant, pre, trans, prog, soft, hard? Jazz, rock, ambient, minimal, trip-hop? Wszystkie etykietki, którymi opatrzono twórczość Jazzpo, naprawdę trudno wymienić. Czy da się je wszystkie spiąć jazzową klamrą?

Harmonie, dynamika, wrażliwość i melodyjność - to na pewno składa się na otwarte kompozycje Jazzpo, które ewoluują w zależności od potrzeby chwili. Dzięki różnorodności swojego brzmienia Jazzpospolita jest gorąco przyjmowana zarówno na scenach klubowych, festiwalach i filharmoniach.

15 lat aktywności artystycznej, 8 albumów, kilkaset koncertów w ramach międzynarodowych tras - tak w największym skrócie można opisać działalność Jazzpospolitej. Przez ten czas zespół wystąpił na takich imprezach jak: London Jazz Festival, Copenhagen Jazz Festival, Jazz Comblain, Open’er Festival, Męskie Granie, Jazz Jamboree, Match & Fuse, Edinburgh Jazz & Blues Festival, Garana Jazz, Kaliningrad City Jazz. Uznanie dla występów Jazzpospolitej na żywo wyraziła redakcja 3 Programu Polskiego Radia, nazywając zespół odkryciem koncertowym roku 2011. Koncert Jazzpospolitej na finał Męskiego Grania w 2012 roku obejrzało ponad 10.000 osób. W 2015 roku Jazzpospolita jako jeden z pierwszych zespołów zagrała trasę koncertową w Chinach, udokumentowaną wydaniem płyty “Jazzpo! Live Made in China”. W 2011 roku grupa zdobyła przyznawaną przez widzów nagrodę na IX Święcie Kina Niemego za najlepszą muzykę graną na żywo do wyświetlanego obrazu.

W 2023 ukazała się najnowsza płyta Jazzpospolitej, pt. „Obiekt”.

skład:

Stefan Nowakowski - kontrabas
Michał Milczarek - gitara, elektronika
Miłosz Oleniecki - instrumenty klawiszowe
Wojtek Sobura - perkusja

Recenzje:

„Świat bywa zaskakujący, co potwierdza przypadek Jazzpospolitej, eklektycznej brzmieniowo grupy, która teoretycznie – mocno ukochana przez krytykę na początku kariery – powinna się przestać rozwijać i osiąść na laurach. Tymczasem wydała najlepszą płytę w dyskografii (...)."

Bartek Chaciński, Polifonia, Polityka

„Jak dla mnie Jazzpospolita może występować tutaj co tydzień, jeśli tylko zaoferuje to, co przyniósł chyba jeden z najlepszych koncertów w ramach Ars Cameralis, na którym w ciągu ostatnich edycji miałem okazję się pojawić.“

Marek Cichoń, portal Music Is

„Świetna pozycja i dla wielbicieli rodzimego nu jazzu, i dla rozglądających się za czymś bardziej ambitnym fanów niezależnego rocka”.

Gazeta Wyborcza

"Niesamowita ścieżka dźwiękowa do każdej możliwej ucieczki z codzienności" czy "Zjawiskowo transowy album. Zatracająco transowy”.

portal Jazzmotional

Jazzpospolita gra teraz transową, nasyconą elektroniką fuzję ambientu, minimalizmu i nieco patetycznego pinkfloydyzmu z czasów zdrowo przed „The Wall”, jeśli wiecie, co mam na myśli. Improwizacja? Jest jej tu zapewne dużo, ale raczej w formie złapanych w locie pomysłów na melodie czy formy, przetworzonych później podczas żmudnej, studyjnej dłubaniny. Solowych, instrumentalnych popisów tu nie usłyszymy, co kieruje obecną edycję zespołu Nowakowskiego w stronę nurtu tak owocnie i - na miarę sceny off - lukratywnie przemierzanego przez championów z The Necks czy challengerów z GoGo Penguin. Ale to propozycja w pełni oryginalna, artystycznie spełniona i bardzo komunikatywna